Mała Lu

Mała blondynka w różowej sukience w kratkę, dla której świat dorosłych był dziwny, szary i całkowicie niezrozumiany, skakała z brzegu prosto do małej i płytkiej rzeczki, gubiąc przy tym wianek z polnych kwiatków. Wolała spędzać latem czas u swojej babci, z daleka od szarych blokowisk, obszczanych klatek schodowych i pijanych sąsiadów rozłożonych pod drzwiami, torujących drogę do mieszkania. Jeszcze wtedy nie wiedziała, że skacząc z brzegu do wody w dorosłym życiu, można pozbyć się wszystkich swoich problemów. Była ufna, naiwna i nie wiedziała, czym jest miłość. Zawsze wszystko jej się wydawało. Wydawało, że wie lepiej, wydawało, że ludzie żyją wiecznie, wydawało, że zawsze będzie tylko tym małym blond brzdącem. Miała swój własny świat dwóch lalek, trzech pluszowych misiów, dziesiątek resoraków i pięciu plastikowych pistoletów, które były najciekawszymi elementami jej małej zabawkowej kolekcji ukrytej w starej szafie dziadka, w czerwonym pudle z plastiku. Wiedziała, że broń zabija, ale nie rozumiała tego, więc biegała po osiedlu z karabinem przewieszonym przez ramię i celowała do koleżanek w piaskownicy, ku niezadowoleniu swojej babci, biegającej za nią w pocie czoła i grożącej palcem, otulonej szponami strachu, że zabawa spluwą z plastiku może skończyć się śmiercią jakiegoś dziecka z sąsiedztwa. 

Zapraszam: http://instagram.com/linagoz