Magia łódzkiego MPK

Korzystam z komunikacji miejskiej nie od dziś, lecz za każdym razem spotykam kogoś niezwykłego, kogoś, dzięki komu na mojej twarzy maluje się ogromne zdziwienie, szczególnie wtedy, gdy odnoszę wrażenie, że te osoby są do siebie podobne jak kropla w kroplę. Kiedy odwracam się w stronę okna, widzę małą szatynkę ze słuchawkami w uszach, obserwuję uważnie każdy jej ruch, każdy najmniejszy nawet gest. Dobrze wiem, jaka melodia płynie właśnie przez cienkie kabelki. Jej zamyślone, tak często smutne oczy, wpatrują się w szybę. W jej brązowych, wpadających w zieleń tęczówkach odbijają się światła samochodowych reflektorów, ulicznych latarni i kolorowych miejskich neonów. Innym razem, gdy wpatruję się w tłum ludzi spiesznie podążających ulicami miasta, matki z dziećmi, pchające przed sobą wózki, nie do końca trzeźwych studentów, spóźnionych na spotkanie biznesmanów, ujadających na dzisiejszą młodzież staruszków, widzę na czyjejś twarzy spływające cienką stróżką po policzkach słone łzy, których nikt nie dostrzega pod osłoną ciemnych lśniących włosów. Jeszcze innym razem, gdy stoję na końcu tramwajowego wagonu i zerkam kątem oka w stronę szyby, dostrzegam radosną twarz, na której maluje się uśmiech. Intrygujesz mnie, tajemnicza osóbko. Często zastanawiam się, kim tak naprawdę jesteś. Jeździmy zawsze tą samą trasą, choć często zdarza się, że ucieknie nam jakiś autobus lub tramwaj. Zawsze rano bije od Ciebie niesamowita energia, choć po Twojej twarzy widać, że noc niekoniecznie była przespana. Znam każdą przyczynę Twojej bezsenności. Zaś późnym popołudniem widać na Twojej twarzy ogromne zmęczenie. Ta twarz raz piękna, świeża, aż lśniąca, innym razem brzydka, wyrażająca ból i wszelkie ukryte myśli, które ja i tak znam na wylot. Tak naprawdę nie wyróżniasz się niczym ponad przeciętność w tłumie ściśniętych pasażerów. Ale mam do Ciebie wyjątkowe nastawienie, moje tramwajowo-autobusowe odbicie.